Φύλλα kale και ρεβυθάδα, τηγανητές πατάτες σε σεμεδάκι της γιαγιάς και κοσμοπόλιταν γκλάμ, τί άλλο θες για να ξαναγαπήσεις τη Σαρρή;

 Το Ψυρρή πέθανε-για την ακρίβεια αυτοπυρπολήθηκε εδώ και μια δεκαετία- ζήτω το νέο Ψυρρή που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, ευρωπαϊκό και στυλάτο, προσπαθώντας να θάψει στη λήθη του χρόνου τις λαϊκές μπουζουκλερί με τους κατεψυγμένους μουσακάδες. Λίγο τα γύρω θέατρα, λίγο η σχολή της Βίκυς Καγιά που κατέβασε ως εδώ ένα νέο, χίπστερ μοδάτο κοινό, η Σαρρή είναι ο δρόμος της γειτονιάς που πρώτος ξαναγεννιέται από την παραζάλη της τέως κακογουστιάς.

Πρώτα θα σε φωνάξουν τα φώτα της εντυπωσιακής τζαμαρίας, μετά θα περάσεις την πράσινη πόρτα, ύστερα θα προσπεράσεις το κατακόκκινο τραπέζι και τους χαλκοσωλήνες του μπαρ, θα ανέβεις τα σκαλιά που θα σε οδηγήσουν στο πρώτο boutique hostel της πόλης. Έπιπλα της δεκαετίας του ’50, σαλόνια της ηρεμίας και τραπέζια που ενώνουν απρόσμενες συναντήσεις, κάτι από τη θεατρικότητα της δεκαετίας του ’30 όταν συναντιέται με μια λιτή, ξυλένια, σκανδιναβική διαύγεια, δωμάτια που φέρνουν την Ακρόπολη στο παράθυρό τους, θα σου μπει η ιδέα να μετακομίσεις, να πιάσεις εδώ δωμάτιο για πάντα, να σου στρώνουν το κρεβάτι και να παίρνεις το πρωινό σου παρέα με καινούριους φίλους από την Ιαπωνία και τη Δανία.

Όμως, στο σπίτι του κυρίου Ζαμπανό-αν έχεις δει τον Άντονι Κουίν στο La Strada του Φελίνι-σήμερα έχεις έρθει για φαγητό, για ελληνικά κρασιά και για μπύρες μικρής παραγωγής, να συναντήσεις τους παλιούς στυλάτους της γειτονιάς που επιτέλους ξαναβρήκαν ένα στέκι με στυλ και τον Τζόνυ από το Βερολίνο που εκστασιάζεται μπροστά σε μια ρεβυθάδα με δεντρολίβανο και σύγκλινο Μάνης.

Εδώ η Αθήνα γίνεται Ευρώπη, χαλαρώνει μέσα στο φίνο γούστο μιας διαφορετικής αισθητικής που κλείνει το μάτι στο νεοκλασικό της παρελθόν και η κρητικιά, γλυκυτάτη Χρύσα Κατάκη, «παιδί» του Χρ. Πέσκια, μαγειρεύει τον κρασάτο κόκορα με χυλοπίτες αληθινό στην κατσαρόλα και όχι στα sous-vide του νεωτερισμού.

Ο Στέργιος με το κινηματογραφικό-καρτούν λουκ χρωματίζει με οικειότητα το σέρβις και την επιλογή του-ελληνικού-κρασιού, η σαλάτα με φρέσκα φασολάκια, κάλε, μαριναρισμένο κρεμμύδι και σπόρους μουστάρδας σε βάζει στο νόημα του καλομαγειρεμένου φαγητού, που επιβεβαιώνεται από τη φάβα με τα ψητά σαρδελάκια, τη σπιτίσια γεύση του τραχανά με φιλέτο λαυράκι, την ολόσωστα ψημμένη ταλιάτα με τηγανητές πατάτες που παίρνουν άλλη νοσταλγική γεύση μέσα στο χωνάκι-σεμεδάκι και το μυρωδάτο πέστο. Να δηλώσω πως νοστιμότερο κατσικάκι-λουκούμι δεν έχω φάει τον τελευταίο χρόνο και πως θα ήθελα άλλη μια ξινούτσικη, αιθέρια λέμον πάι με παγωτό καιμάκι. Ο Δημοσθένης Μισεντζής και ο Νώντας Σκορπιδέας, είναι δυό παιδιά που άφησαν πίσω τους παλιές ζωές και άλλες καριέρες, χωρίς να έχουν ιδέα από τον κόσμο της νύχτας, δεμένοι στο όραμα ενός νεοκλασικού που έφτιαξαν με τα χέρια τους, ψάχνοντας τα έπιπλα στα παλαιοπωλεία του κόσμου. Και κάπως-ή μόνον έτσι-μπορεί να «επιπλώσεις» πρώτα με στυλ, μια νέα Αθήνα που δεν αντιμετωπίζει με φολκλόρ μάτι της αρπαχτής, το ιστορικό της κέντρο.

Σαρρή 18, Ψυρρή, 213 023 3244