Όταν έρχονται τα παιδιά στο σπίτι, χάνουμε την ησυχία μας και όλη η μέρα περνά σαν ένα πολύχρωμο πάρτυ, που ησυχάζει μόνον όταν πασαλίβονται αντικουνουπικό και κλείνουν τα μάτια στο πρώτο όνειρο. Εμπριμέ ανακατωσούρα, ρούχα, χαρτιά, μολύβια, μουσικές, ταινίες, βιβλία, πλαστελίνες, λάπτοπ, τα μαγιό, τα βρακιά και τα κραγιόν μου μπουρδουκλώνονται στα πόδια μας, τα μπανιερά τους σπέρνουν όλη την άμμο της παραλίας στα πατώματα, εξουθενωμένη από όσα «μη» και «όχι» αντέχει ο ανθεκτικός μου χαρακτήρας, τα αφήνω στο τέλος στην ασυναρτησία που σημαίνει καλοκαίρι, που σημαίνει κάνε ό,τι σου καπνίσει, τώρα που δεν είναι η μαμά σου εδώ να σε βλέπει, τώρα που η ζέστη βαράει ανακωχή στο στρίμωγμα της σωστής διαπαιδαγώγισης.
Μέσα στο πλαίσιο της αποχαλίνωσης, τα παιδιά μονίμως κατατρέχονται από μια αστείρευτη πείνα, που δεν χορταίνει ποτέ. Τσιτσιρίζομαι όλη μέρα στην κουζίνα να τηγανίζω κεφτεδάκια, να ζυμώνω πολύσπορα ψωμιά, να ανοίγω φύλλο για πίτες με ανθότυρο και σύκα, να ψήνω σοκολατένιες λάβες, γάβρους λαδορίγανη, φακοσαλάτες και μοσχαράκι με μελιτζάνες, αυτά εννοείται δεν θέλουν ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους να τα δουν όλ’αυτά. Τα παιδιά θέλουν πλαστικό ψωμί με μερέντα, θέλουν σκέτα μακαρόνια με τυρί, θέλουν μπισκότα με πολλά επικυνδινα Ε και κυρίως, παγωτά του σούπερ-μάρκετ. Όσο πιο ανθυγειινά, τόσο πιο καλά. Όσο πιο χρωματιστά, τόσο πιο φανταστικά.
Το χειρότερο, όμως, είναι το πρωινό. Τότε που θέλεις να βυθιστείς για δυό αιώνες με έναν καφέ στην πελαγίσια θέα και κείνα σου ζητάνε κρέπες, πανκέικς και βάφλες. Αυτή τη φορά ήρθαν εξοπλισμένες. Με βιβλίο μαγειρικής για παιδιά, που παραθέτει αυτούσια και με λεπτομέρειες την αυθεντική συνταγή του πανκέικ. Μισοξύπνια, μισοκοιμισμένη, αναβάλω τη διαδικασία, όταν οι μαγείρισσες του μέλλοντος, τα χρυσά ταλέντα της επερχόμενης γενεάς, οι νοικυρούλες των δικών μου γηρατιών, αποφασίζουν να αναλάβουν πάραυτα δράση, να ξεκινήσουν ευθύς αμέσως μια λαμπρή καριέρα, με έπαθλο το πρώτο πρωινό από τα χεράκια τους.
Ψωνίζουν τα υλικά, με μια εντυπωσιακή ανησυχία του καταναλωτή που αναζητά το βιολογικό και το υγιεινό στα ράφια του ταπεινού, χωρικού μας μπακαλικακίου και πιάνουν δουλιά: στο ρόλο του κομπάρσου, του τύπου «θεία πού βάζεις τον αβγοδάρτη;», τους παραχωρώ με βαθύτατη ανησυχία το μικρό μου μαγειρικό βασίλειο, σχεδόν σίγουρη ότι όπου να’ναι, θα κοπούν, θα αυτοπυρποληθούν, θα βάλουν φωτιά στο σπίτι, θα καθαρίζω δυό μέρες ξεραμένο χυλό πανκέικς από τα ντουλάπια.
Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά παρατηρώ την επιτειδιότητα μιας 8χρονης και μιας 11 χρονης νεράιδας στο ιερό της κουζίνας. Διαβάζουν προσεχτικά τις εντολές του βιβλίου, ζυγίζουν με σχολαστική ακρίβεια τα υλικά, λερώνουν σχεδόν λιγότερο και από μένα, ρυθμίζουν με μαγική ακρίβεια τη θερμοκρασία που θα ψήσει ιδανικά το παν-κέικ, όλα γίνονται με την ακρίβεια χειρουργίου που βγάζει στο ίδιο, ακριβώς, καρμπόν, απαράλλαχτο, ταμάμ, μέγεθος 22 πανκέικς!
Στο μεταξύ, η ετέρα 8χρονη, που μάλλον φιλοδοξεί να γίνει τραγουδίστρια αντί να ψήνει τους μουσακάδες της χαρωπής νοικυρούλας, έχει διαφύγει της προσοχής μου και με το πιο κοφτερό μαχαίρι της κουζίνας, εγχειρίζει αγριελιές σε μια ένδειξη συμπαράστασης στο υπόλοιπο παρεάκι.
Στρώνουν ένα super stylish τραπέζι και μοιράζονται τα πιο ουάου πανκέικς, αυτά που θα ζήλευε και το Pinterest και η κάμερα του πιο φιλόδοξου blogger.
Η περήφανη θεία μοιράζεται τη γέννηση της μαγειρικής γενιάς του 2020 πίνοντας στην υγειά τους τον πιο γλυκόπιοτο φρέντο, σίγουρη πια πως το γονίδιο κάπου έχει βρει το δρόμο του και δεν χάθηκε άδικα στα πολλά μονοπάτια της ζωής, όταν ξαφνικά…
Ανακαλύπτω πως το μάτι συνεχίζει να καίει μόνο του στη μοναξιά της κουζίνας, κατακόκκινο και απειλητικό, μέσα στην κάψα του Αυγούστου.