To Σύνταγμα και τα πέριξ του είναι η γειτονιά μου. Σ’αυτή που δεν μένω, αλλά εκείνη που έχω επιλέξει σαν φόντο της δικής μου καθημερινότητας. Αυτή που κάθε μέρα με εκπλήσει, τρέχοντας πιο γρήγορα από το χρόνο, εύπλαστη σαν πλαστελίνη, με δεκάδες ανοίγματα και καινούριες ιδέες.

Και όμως. Τόσα μαγαζιά και πόσα λίγα στέκια. Σε ένα τοπίο πολύβουο, κάπου ανάμεσα στον περαστικό, τον τουρίστα, τον ντόπιο και όλες τις φυλές της καρδιάς μιας πρωτεύουσας, το τρίγωνο ανάμεσα στη Μητρόπολη και το Σερσέ Λα Φαμ, έχει κάτι το μαγνητικό. Μια πλατεία του χωριού σε σύγχρονα λόγια, που έχει αβγόφετες με μέλι και κανέλα και ελληνικό στη χόβολη με λουκούμι για πρωινό, σερβιρισμένα πλάι στις κέντιες, τον ήλιο να φλερτάρει με το τηνιακό μάρμαρο του μπαρ, τους βελούδινους καναπέδες, τα νερά στα πράσινα μάρμαρα και μια γενικότερη αύρα που σε επιστρέφει στον αστικό μοντερνισμό του ’60.

Αν σου προκύψει μεσημεριανό ραντεβού στο κέντρο, πονηρά θα σκεφτείς να το δώσεις εδώ, γιατί ονειρεύεσαι τα αληθινά, ανυπέρβλητα κεφτεδάκια με ένα βιολογικό, παλαιωμένο τσίπουρο. Στο τέλος θα πάρεις και την ολοτράγανη στριφτόπιτα με το ανθότυρο, θα πάρεις και την παντζαροσαλάτα και την καπνιστή μελιτζανοσαλάτα, θα έχεις χαιρετήσει αρκετές δεκάδες γνωστούς, θα έχεις χαθεί στην ταινία της περαντζάδας, στην πιο κέντρο-απόκεντρο πεζοδρόμιο της Μητροπόλεως.

Ο Ανδρέας Λαγός που αρχικά συνδύασε το μενού που πλέον μαγειρεύει ο Κωνσταντίνος Τζουβάρας, κατόρθωσε να μετακομίσει ένα βελούδινο καπνιστό σκουμπρί και μια σπιτική λακέρδα από τα τραπεζάκια μιας ταβέρνας στο chic φόντο μιας καινούριας αστικής αισθητικής, που αναζητά μια σπάνια ελληνική βιολογική ετικέτα στο κρασί που θα συνοδεύσει τα σιουφιχτά μακαρόνια με το μοσχαράκι και το κατσικίσιο τυρί. Όλη η παλαιόθεν γεύση, η ψυχή της παλιάς κουζίνας, χωρίς φλύαρα ντεκόρ και πειραματισμούς, μια γεύση που ανοίγει απρόσμενα, σαν αγκαλιά από μαμά, σε ένα κοινό που ψάχνει το ό,τι καινούριο, το πιο σοφιστικέ της νέας χιλιετίας.

Αν υπάρχει κάτι στο Σερσέ, στο οποίο θα επέστρεφα, κάθε φορά με έρωτα, παθιασμένο και καινούριο, είναι η σεράνο. Εκείνη η παλιά του ζαχαροπλαστείου των παιδικών μου χρόνων, που όμως, έχει γίνει σύννεφο, έχει γίνει μεταξένια σοκολάτα, έχει γίνει εθισμός. Και το προφιτερόλ, αντάξιό της. Στο θολό μοντέρνο τοπίο της ζάχαρης, εκεί που τα γλυκά δεν έχουν πια ονόματα, στο Σερσέ ξέρεις ότι σε περιμένει εκμέκ, μωσαϊκό, Αλάσκα, παγωτό καϊμάκι με γλυκό τριαντάφυλλο, μπαμπάδες και γαλακτομπούρεκο. Τα γλυκά που σε ξανακάνουν παιδί.

Σερσέ Λα Φαμ

Μητροπόλεως 46

210 3222020/3222029