Τα φασολάκια είναι το δικό μου καρπούζι. Τη μέρα που θα τα αντικρύσω για πρώτη φορά στην αγορά, ξεκινά μέσα μου το καλοκαίρι, στην ψυχή μου ξεσκουριάζει αμήχανα τα φτερά της η πεταλούδα των διακοπών, η συμφωνία των καλών ημερών κουρδίζει την ορχήστρα της με τσιριχτές, παράφωνες, αγουροξυπνημένες δοξαριές.

Και τότε είναι που δεν μπορώ να αντισταθώ, κάπου στα τέλη Μάη, αρχές Ιούνη, να’μαι η πρώτη που θα τα ψωνίσω, ενώ ξέρω. Πως, όπως και το πρώτο καρπούζι που πληρώνεις 5 ευρώ το κιλό, δεν θα μου βγουν σε καλό. Το νόστιμο φασολάκι, από το καθάρισμα φαίνεται. Κι αυτά που ανοίγουν το χορό της σεζόν, είναι σκληρά, αφυδατωμένα, με ίνες που επιμένουν στο πιάτο όσο βαθιά και να τα καθαρίσεις, χωρίς χυμούς και χωρίς άρωμα.

Το καλό φασολάκι εμφανίζεται γύρω στα μέσα του Ιούλη. Με το πρώτο άγγιγμα του μαχαιριού, ξέρεις τί σε περιμένει στο πιάτο. Όταν κυλά τρέχοντας, γλυστρά σχεδόν ανεξέλεγχτο, γεμίζοντας νερό το χέρι σου, όταν το άρωμα της ολόφρεσκης χλωροφύλης σκορπίζεται στην αυλή, φέρνοντας στο μυαλό τους στίχους του Ρίτσου, τη γιαγιά, τη μαμά και όλη την ποιητική μυθολογία ενός φασολακίου.

Όσο κι αν ο μανάβης σου ορκίζεται πως δεν χρειάζονται καθάρισμα, να μην το πιστέψεις. Εκτός από το αμπελοφάσουλο-σαλάτα, το κάθε φασολάκι έχει τις ίνες του, που θα σε αφήσουν με τη χαρά αν τις αφήσεις να μπουν στην κατσαρόλα.

Το φασολάκι που αντιστέκεται και είναι σκληρό στο καθάρισμα, έτσι θα είναι και στη γεύση του. Καλύτερα να το ξεσπυρίσεις ή να το επιστρέψεις με παράπονα εκεί που το ψώνισες. Γιατί το τρυφερό, είναι το απόλυτο αξίωμα του εν λόγω λαχανικού και αν δεν είναι, σημαίνει είτε πως είναι μπαγιάτικο είτε πως το έκοψαν από τη φασολιά παράκαιρα και όχι στην πρώτη νιότη του.

Παλιότερα τα καθάριζα από την προηγούμενη ή όποτε μου περίσευε χρόνος για να τα μαγειρέψω αργότερα. Μην το κάνεις. Είναι λες και από τις τομές του μαχαιριού ξεφεύγει σαν αίμα η νόστιμη ψυχή τους με όλη της τη δροσιά.

Έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι προτιμούν τα πλατιά φασολάκια, μάλλον επειδή χτυπάνε καλύτερα στο μάτι. Τα πλατιά, όμως, είναι καλύτερα για σαλάτες-με ποσέ αβγουλάκι από πάνω-και όχι για την κατσαρόλα.

Το απόλυτο της φασολένιας γεύσης το δίνουν τα τσαουλιά ή μπαρμπούνια ή φραγκοφάσουλα. Τα οποία, με το στρογγυλό, στενό, ακανόνιστο σχήμα τους θα σε παιδέψουν λιγάκι στο καθάρισμα αλλά θα σε αποζημειώσουν κρύα, με φέτα και φρέσκο ψωμάκι στη νοστιμιά.

Κι όταν τα μαγειρέψεις στην παραδοσιακή τους συνταγή, μην ξεχάσεις να τους βάλεις μια-δυό σκελίδες σκόρδο, μια-δυό πιπεριές για το άρωμα, οπωσδήποτε φρέσκιες ντομάτες και μπόλικο μαϊντανό στο τέλος. Στο ίδιο τέλος, μπορείς να προσθέσεις κομματάκια φέτα και ολόκληρα αβγά-μάτια που θα ψηθούν για λίγα λεπτά, με σκεπασμένο το καπάκι.

Και αν θες να βιώσεις τον παράδεισο του ιδανικού, καλύτερα να τα μαγειρέψεις από την προηγούμενη, να αφήσεις τα αρώματα να σιτέψουν. Ζεστά και φρεσκομαγειρεμένα θα διαγράψουν την προσμονή σου.