Δεν το πιάνει το μάτι σου, και σίγουρα δεν είναι αυτό πρώτο που θα σου έρθει στο μυαλό όταν κάτι σου λείψει από το κουζινικό σου βασίλειο. Εμένα είναι ο δικός μου παράδεισος. Μικροσκοπικό και παραφορτωμένο, σε αναγκάζει να κινείσαι με τη χάρη μιας γκέισας ανάμεσα στα ράφια του, που σε διακτινίζουν κατευθείαν στον μαγικό κόσμο της Αλίκης, όταν χάνεται ανάμεσα σε έναν πλανήτη που συνδυάζει τον κόσμο του παραμυθιού με την πραγματικότητα των οικιακών: χρυσά καθρεφτάκια από το μπουντουάρ της Μπάρμπι και μανταλάκια σε σχήμα βατραχοπέδιλου, τα παλιά πιατάκια για το γλυκό κουταλιού της γιαγιάς πλάι σε φωτεινά διακοσμητικά ταμπλό με μαντόνες κινεζικής εκτέλεσης. Εδώ όλα κοστίζουν από 1 ως 5 ευρώ, σουρωτήρια σε όλα τα φλούο χρώματα, αναπτήρες και ξεσκονιστήρια που θα ξετρέλαιναν τη Μίνι Μάους, μια συλλογή από μαγικά τασάκια που με 1 ευρώ σε διακτινίζουν στις Αυλές της Ευρώπης του 18ου αιώνα, μαρκησίες και δούκες σε επιχρυσωμένες στιγμές του βουκολικού τους far niente. Μπολ, πιάτα και πιατέλες με ρόδινα τριαντάφυλλα, η sixtie’s αισθητική μιας πολύχρωμης μπαμπού ψωμιέρας, λουλουδάτες ποδιές σε πλαστικοποιημένο ύφασμα και πλαστικά λουλουδιαστά πιάτα που με πάνε πίσω στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, όταν η γιαγιά μας κυνηγούσε στην παραλία να φάμε κεφτέδες σερβιρισμένους σε ένα πλαστικό λιβάδι από κατακόκκινες παπαρούνες. Αν κόβει το μάτι σου, θα ανακαλύψεις θησαυρούς που θα “δείξουν” αλλιώς στη δική σου κουζίνα, αρκεί να ψάξεις με υπομονή με ηχητικό φόντο την τσιριχτή φωνή της αυταρχικής, σούπερ trendy κινεζούλας ιδιοκτήτριας που δίνει διαταγές στους υπαλλήλους της σε χαριτωμένα ελληνικά που προφέρουν το “ρο” σε “λάμδα”. 

Ευριπίδου, ακριβώς απέναντι από το νούμερο 45 ή αλλιώς, τον Μιράν και τον Αραπιάν