Η Ιωάννα (Σταμούλου) είναι από κείνες τις φίλες που έχουν ξεπεράσει τον πήχυ της φιλενάδας και έχουν προβιβαστεί σε αδελφές. Η Τζέιν, όπως τη φωνάζω, από το όνομα της Τζέιν Έιρ, παιδικής και μέχρι θανάτου ηρωίδας μου, είναι κι αυτή ηρωίδα ακάματη της ζωής, είναι η Ζena χωρίς ημίγυμνα κοστούμια, είναι Κριάρι χωρίς κέρατα, είναι και διευθύντριά μου στο Olive.

Από την αρχή της γνωριμίας μας και όποτε κάποιος από την παρέα οργάνωνε τσιμπούσι, η Τζέιν κατέφθανε με ταψιά και πυρέξ, με βαζάκια και αλουμινόχαρτα, από τα οποία έβγαιναν ήδιστες φρουτένιες και σοκολατένιες σος, καβουρδισμένοι και καραμελλωμένοι ξηροί καρποί και βουτυράτα κραμπλ, που με δυό κινήσεις έχτιζαν ονειρεμένα γλυκά-τύφλα να’χουν τα αγοραστά και επώνυμα. Σιγά-σιγά, νομίζω ότι όλοι οργανώναμε καλέσματα μόνο και μόνο για να έρθει η Τζέιν αγκαλιά με την very famous πάβλοβά της, σε χίλιες δυό εκδοχές.

Από κείνα τα παλιά χρόνια και έως προσφάτως, την έψηνα και την σιγοτσιτσίριζα μαζί, να φτιάξει ένα γλυκούλι blog. Αφού εγώ, η παντελώς αδιάφορη της ζάχαρης είχα εκτιμήσει την τέχνη της, φαντάσου χαρά που θα έκαναν οι γλυκατζήδες. Η Ιωάννα, που όταν τη ρωτάς πώς γίνεται το προφιτερόλ, ανήκει στους εκνευριστικούς τύπους που μπορεί να στείλουν αδιάβαστη εσένα που δεν ξέρεις ούτε να φουσκώνεις ένα κέικ, με την απάντηση «έλα μωρέ, πανεύκολο!», με κοίταζε με κείνο το παγωμένο μάτι της αδιαφορίας. Η προτροπή μου έμενε για χρόνια αναπάντητη.

Κι αν με πάθος της ζητούσα να προστρέξει ως άλλη Αγία του Γλυκασμού, με μερικές συνταγές και σε μας τους ταπεινούς, είναι διότι στο διαδίκτυο επικρατεί ένα απόλυτο χάος σε ό,τι αφορά τη ζαχαροπλαστική. Πλήθος πυκνό οι λαχταριστότατες φωτογραφίες που σε προκαλούν να τις δαγκώσεις, μια απάτη η δοσολογία των υλικών, μια υπόσχεση που δεν κράτησε τον λόγο της η εκτέλεση. Ποιόν να εμπιστευτείς και ποιός θα σου πει την αλήθεια, μέσα στη ζούγκλα της αναπαραγωγής, όπου ο κάθε πικραμένος επαναλαμβάνει το μοιραίο λάθος του προηγούμενου;

Κάποτε ο Θεός των Γλυκών, τη φώτισε και μας μαγείρεψε ένα www.sweetly.gr. Σε απλά καθημερινά λόγια, αυτό μεταφράζεται σε έναν Γολγοθά, που η Ιωάννα βιώνει με άμετρο πάθος, αυτό που επιβεβαιώνει πως όταν αγαπάς κάτι με τρέλα, δεν χαμπαριάζεις Χριστό, κούραση, λεφτά για τις καλύτερες σοκολάτες, χρόνο και ενέργεια.

Κάθε μαύρη νύχτα που ξυπνά φτιάχνει και κάτι, μια συνταγή που προφανώς μαγειρεύτηκε στον λιγοστό της ύπνο, για να μεταμορφωθεί σε γλυκιά πραγματικότητα, στον ξύπνιο. Το στολίζει ωραία, το φωτογραφίζει και το πηγαίνει στο γραφείο, να γλυκάνει την πικρή μέρα των συναδέλφων της. Να γιατί στην επαγγελματική απόγνωση που όλοι βιώνουμε, το να είσαι υπάλληλος στο Olive μεταφράζεται σε ζαχαρένια ιστορία.

Μέσα στις ανύπαρκτες δικές μου ώρες και καθώς ποτέ μια ανάγκη για γλυκό δεν χτύπησε τον ουρανίσκο μου, ελάχιστα είχα χαθεί στα μονοπάτια του sweetly. Εδώ στο χωριό, που ο χρόνος διαστέλλεται, μου κατέβηκε η έμπνευση να ξυπνάω κάθε πρωί και με ένα γλυκό τον έρωτά μου. Άντε κάθε δεύτερο. Ή και τρίτο, τέλος πάντων. Κι έτσι μπήκα στον εσωτετικό κόσμο της Ιωάννας.

Και έφτιαξα το πρώτο μου επιτυχημένο ρολό με μαρμελάδα. Και κραμπλ με καραμελλωμένα βερύκοκα. Και τυρόπιτα-καταϊφι. Και μους σοκολάτα to die for με 2 υλικά. Και εθίστηκα. Και έπεται συνέχεια.

Το πιο μαγικό από όλα είναι που πίσω από τις λέξεις της κάθε οδηγίας, κατάλαβα γιατί ποτέ μου δεν τα κατάφερα με τα γλυκά. Με δυό λέξεις, γιατί πάντα έκανα του κεφαλιού μου. Η κυρία Sweetly είναι η μόνη που με έκανε να αντιληφθώ ότι άλλο να χτυπάς τη ζάχαρη με τα αβγά για δέκα λεπτά και άλλο για δέκα δευτερόλεπτα, όπως εγώ αποφάσιζα πάντα να κάνω. Στη μια περίπτωση έχεις ένα σύννεφο, στην άλλη την καταστροφή σε φόρμα του κέικ. Το μυστικό πίσω από τη σαφήνεια: άλλο να σου λέει η συνταγή χτυπάς τα αβγά με τη ζάχαρη και άλλο να σε «μαλώνει» με τον τρόπο της αν δεν τα χτυπήσεις στο σωστό χρόνο της επιτυχίας.

Να την μαγειρέψεις και συ, όταν χρειάζεσαι ένα σίγουρο, έμπειρο χέρι να κρατήσει το δικό σου για να μεταμορφώσει δυό-τρία βασικά υλικά σε ζαχαρένιο αριστούργημα.