Κάθε πρωί, φοράμε τα πιο αντιολισθητικά μας παπούτσια και ξεκινάμε να ανακαλύψουμε και μια καινούρια παραλία. Σ’αυτόν εδώ τον μια σταλιά τόπο, όπου έχω περάσει όλα τα παιδικά και μερικές δεκάδες από τα ενήλικα καλοκαίρια μου, είναι μαγικό πόσες υπέροχες παραλίες καταφέρνουν ακόμη να μου κρυφτούν. Για κάθε μια που ξέρω, υπάρχει πλάι της και μια άλλη-ακόμη πιο πανώρια-που μου έχει ξεφύγει.

Οι υδάτινες αγκαλιές του Θεού, με λίγο σκαρφάλωμα, λίγο γλύστριμα στα χαλίκια, λίγη ανηφόρα όπου νοιώθεις το βίο της καλοκαιρινής σαύρας πάνω στις καυτές πέτρες, γίνονται δικές σου, μια πρωτόπλαστη μοναξιά της Εδέμ, ακόμη και μέσα στην τούρλα του Δεκαπενταύγουστου. Η παραλία που δεν ξέρεις αλλά το’χεις βάλει άχτι να κατακτήσεις, ενίοτε σε εκδικείται, σου δείχνει το λάθος μονοπάτι, σου δείχνει καλόβολα βράχια που στην εγγύτητα αποδεικνύονται απροσπέλαστα, κρύβεται πίσω από λοφάκια που μπερδεύουν την εσωτερική σου πυξίδα. Στο τέλος, όμως, θα την κολυμπήσεις. Αρκεί να το βάλεις πείσμα, πως εσύ το μπάνιο σου το θες παρθενικό, μακρυά από ξαπλώστρες και προσκυμένες, χιλιοφωτογραφημένες beaches των περιοδικών.

Κι άμα τη φτάσεις, δεν ξεκολλάς, εδώ θα στρατοπεδεύσεις τις ηλιόλουστες ώρες σου, μέχρι να πάει ο ήλιος για ύπνο, μέχρι να σκοτεινιάσουν τα βράχια. Μόνο ο φόβος να μαυρίσει το μονοπάτι θα σε αναγκάσει να μαζέψεις το πρόχειρο τσαντήρι άλλης μιας μέρας που ευλόγησαν οι θαλασσινές νεράιδες της μοναξιάς.

Καθώς ακόμη δεν έχω εντελώς αποτινάξει από πάνω μου το σύνδρομο του πολιτισμού, στην παραλία κουβαλάω μαζί μου τα πάντα όλα που χωρά ένας ελεύθερος χρόνος: ένα βιβλίο βαρύ, ένα βιβλίο πιο ανάλαφρο για τις ώρες που φυραίνει ο εγκέφαλος από το λιάσιμο, τις ασκήσεις γραμματικής και τη μέθοδο των τούρκικων που προσπαθώ να σπουδάσω, τον τόμο του σταυρόλεξου, το κινητό συντονισμένο σε όλα τα sites που σκοπεύω να μελετήσω αλλά δεν βρίσκω το χρόνο.

Όλα αυτά πηγαινοέρχονται ανέγγιχτα καθημερινά, να αγναντεύουν τις ομορφιές της πηλιορίτικης φύσης, καθώς η παραλία είναι σαν κακομαθημένο παιδί. Διεκδικεί όλη σου την ύπαρξη, ακυρώνει τα σχέδιά σου. Μέχρι να ανακαλύψεις τα νερά, τα βότσαλα και την άμμο της, έχει ήδη μεσημεριάσει. Μετά… Δεν ξέρω ακριβώς να σας πω. Μπορεί να περάσουν και ώρες χαζεύοντας. Να κοιτάς τη θάλασσα να αλλάζει χρώματα, τον αέρα φορά, να ακούς το κύμα ή το κυματάκι ή τον μικρό παφλασμό, τον αναστεναγμό του νερού, να νανουρίζεσαι και να κοιμάσαι, να ψάχνεις για αχινούς, για κρίταμα, για γυαλόξυλα, να περιφέρεσαι ασκόπως ανάμεσα στα βραχάκια αναζητώντας κάποιον θαμμένο θησαυρό, τα μυστικά των Νηρηίδων κάτω από τις πέτρες, το βασίλειο του Ποσειδώνα στα βαθιά και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά.

Και βέβαια, κάποτε θα έρθει και η πείνα. Αν για πολλούς λόγους δεν αντέχω τις πολιτισμένες παραλίες της πολυκοσμίας, ένας είναι που με πληγώνει όταν βλέπω γύρω μου τί κουβαλούν οι άνθρωποι μαζί τους. Που χορταίνουν με κατεψυγμένες τυρόπιτες, κρουασάν και μπισκότα γεμάτα συντηρητικά και χημικά, αναψυκτικά καμωμένα από φλούο εσάνς. Στη Φύση οφείλεις σεβασμό, να υποτάσσεις σ’αυτή ακόμη και την όρεξή σου, να την ταϊσεις τα απλά, θρεπτικά φαγητά μιας προαιώνιας γευστικής σοφίας, εξασκώντας τον ουρανίσκο σου, όπως εξασκείς την ψυχή σου, στο Καλό.

Το δικό μας ταπεράκι μπορεί να σας φανεί ταπεινό και φτωχικό. Όμως, αξίζει όλο το χρυσάφι της διατροφής, γεύσεις σπάνιες, μοναδικές, κάθε μια με τη δική της ιστορία: το ψωμί που ζυμώσαμε την προηγούμενη από αλεύρι αγνό της Βέροιας, ελιές θρούμπες της Θάσου που βρήκα σε μια μικρή λαϊκή παραγωγών στη Θεσσαλονίκη, ντομάτες από παλιό σπόρο που βρήκα σε ένα παζάρι σπόρων στην Εύβοια για να τις μεγαλώσει ο αδελφός μου στο μποστάνι του μαζί με τα πιο τραγανά, δροσερά αγγουράκια, κρίταμα που μόλις μαζέψαμε από τα βράχια γεμάτα θαλασσινό ιώδιο, κρίθινα παξιμαδάκια από το φούρνο του Ζουρναδάκη στα Μάταλα, κατσικίσια ολόφρεσκη φέτα από τον βοσκό του διπλανού χωριού, αχλάδια αράντιστα από παλιά, πηλιορίτικη ποικιλία.

Να τα τρως με τα πόδια βουτηγμένα εκεί που σκάει το κύμα, όλος μια βουτιά στην Αλήθεια, γυμνός απέναντι στα τζιτζίκια, τα μερμήγκια και τις σφήκες που έρχονται κι αυτά να σου ζητήσουν το μερτικό τους στο θείο τσιμπούσι.