Αν το καλοκαίρι ήταν ένα πιάτο, για μένα θα ήταν αυτή η μπρουσκέτα. Ή έτσι, όπως λέμε πια το ψωμί-με-κάτι-πάνω-του.

Στη δική μου γλώσσα, εγώ τη λέω ψωμί με ντομάτα και φέτα και είναι το φαγητό που πρώτο αναζητά η πείνα και η όρεξή μου το καλοκαίρι, τότε που δεν έχω καμμιά όρεξη να τσιτσιρίζομαι στις κουζίνες και να μαγειρεύω παστίτσια. Οι διατροφολόγοι θα σου πουν πως δεν μπορείς να κάνεις καλύτερη πράξη για τον εαυτό σου αλλά αυτό σας το λέω έτσι, πληροφοριακά, γιατί η νοστιμιά του είναι τόση, που θα το έτρωγα μετά μανίας ακόμη κι αν έφραζε ύπουλα τις πολύτιμες αρτηρίες μου.

Η συνταγή είναι τόσο απλή, που σχεδόν δεν υπάρχει συνταγή. Ψωμί, ελαιόλαδο, φέτα, ντομάτα, λίγα φυλλαράκια βασιλικό από τη γλάστρα, λίγο χοντρό αλάτι.

Και όμως, αν δεν προσέξεις τα υλικά, το αποτέλεσμα δεν θα σου βγει ποτέ “πεθαίνω τώρα”.

Και πρώτο το ψωμί. Θέλεις μια χοντροκομμένη φέτα από ξινό, προζυμένιο, ζυμωτό ψωμί. Το καλύτερο, όταν δεν έχω πρόχειρο καλό φούρνο, το παίρνω στο ΑΒ, “Το ψωμί της γιαγιάς” και μάλιστα κομμένο σε ωραιότατες φετούλες. Το οποίο ψωμί, για να ζωντανέψει θέλει ένα πέρασμα από τη φρυγανιέρα ή την τοστιέρα, ένα μικρό ζεσταματάκι.

Η ντομάτα, πάλι, θέλι να είναι αληθινή, κατακόκκινη και πολύ ώριμη-πολύ σημαντικό αυτό. Όταν έχω υπομονή την ξεφλουδίζω, σε κάθε περίπτωση την ψιλοκόβω στο χέρι.

Το ελαιόλαδο, θέλει να είναι ένα αρωματικό αγουρέλαιο ή ένα εξ’ίσου αρωματικό έξτρα παρθένο.

Η φέτα, ελεύθερο θέμα, αφού ο καθένας μας έχει τα γούστα του. Εγώ τη θέλω βουτυράτη να λιώνει άλλος την προτιμά σκληρή και κατσικίσια.

Το αλάτι να’ναι ελληνικό, ακατέργαστο, θαλασσινό. Να λιώνει ο κόκκος μέσα στο ζουμάκι της ντομάτας.

Και αν δεν έχεις βασιλικό, καλή είναι και η ρίγανη, ιδιαίτερα η καλοκαιρινή η φρέσκια, που μυρίζει Ελύτη και βουνό.