Γιαμαρούλια είχα κατέβει στη Βαρβάκειο και 11.30 το πρωί Σαββάτου, βρέθηκα να κατεβαίνω τα γλιστερά από το χρόνο και την ιστορία, σκαλάκια του Δίπορτου. Δεν ήταν η πείνα, ούτε τα ντουμάνια που ξεχύνονταν από το τηγάνι του κυρ-Μήτσου που τηγάνιζε γόπες. Ήταν αυτή η ερεθιστική αχλή της υπόγειας ωπής, τα βήματα που σε επιστρέφουν μόνα τους να δεις αν κάτι που αγάπησες παλιά είναι ακόμη στη θέση του, αυτή η υπόμνηση του Βάρναλη “μες την υπόγεια την ταβέρνα”. Που ούτε καπνούς ούτε βρισιές είχε τέτοια ώρα πρωινιάτικη, μια σχεδόν γαλήνη τριών πεινασμένων τραπεζιών, ό,τι χρειάζεται να ξανασυνηθίσει το μάτι σου στα παλιά βαρέλια, το μαρμάρινο λαβομάνο, το ψυγείο IZOΛΑ, να πάει πίσω στα πάνω από 100 χρόνια αθηναϊκής ένδοξης ιστορίας, σε όλη την πατίνα του χρόνου που ο κυρ-Μήτσος αρνήθηκε ευτυχώς να καθαρίσει, παρά τα τσουχτερά πρόστιμα του Δήμου. Το φαγητό, σαν βάλσαμο, σαν παλιά αλήθεια, σαν μια σιγουριά στην πόλη που απεχθάνεται τη σιγουριά του παλιού: η διάσημη ρεβυθάδα με το ρύζι, μια ολόφρεσκη χωριάτικη, ζεστή φάβα, οι καταπληκτικές πατάτες γιαχνί με σέλινο, ντομάτα και κολοκυθάκι, τηγανητή γόπα, ωραιότατες ελιές, φρέσκο ψωμάκι για τις βούτες, ρετσίνα χύμα στο παλιό κατρούτσο. Ο Θεός της νοστιμιάς τριγύριζε κάπου ανάμεσα στα τραπέζια.
Σωκράτους 9 & Θεάτρου
